Ο Καταλανός συγγραφέας Μανουέλ Βάσκες Μονταλμπάν έλεγε ότι "αν δεν υπήρχε η Ρεάλ Μαδρίτης, θα την δημιουργούσαμε εμείς" θέλοντας να δείξει πόσο ανάγκη έχει τη Βασίλισσα η αγαπημένη του Μπαρτσελόνα. Αλλωστε οι Μπλαουγκράνα πάντα ζούσαν μέσα σε έναν μύθο, τον οποίο έπλαθαν (κυρίως) οι ίδιοι, όπως για παράδειγμα την απαγόρευση χρήσης των Καταλανικών από το καθεστώς του Φράνκο , ή την απαγόρευση του παραδοσιακού κυκλικού χορού Σαρδάνα, πράγματα που δεν συνέβησαν ποτέ...
Η Μπαρτσελόνα μπορεί να θεωρεί εαυτόν κάτι παραπάνω από έναν σύλλογο, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν και πολλές ενδείξεις που να στοιχειοθετούν κάτι τέτοιο, αλλά ανεξάρτητα απ' αυτό, το σίγουρο είναι ότι το ντέρμπι της Βασίλισσας της Ευρώπης Ρεάλ με τους Μπλαουγκράνα είναι σίγουρα κάτι παραπάνω από ένα απλό ντέρμπι.
Από το 1916 και τον ημιτελικό του Κυπέλλου ανάμεσα στις δύο ομάδες, όταν οι φίλοι της Μπαρτσελόνα τα έβαλαν με τον παίκτη - τότε της Βασίλισσας Σαντιάγκο Μπερναμπέου, από τότε που οι Καταλανοί έφτασαν στο σημείο να υποστηρίζουν φανατικά την Αθλέτικ Μπιλμπάο στον τελικό που έγινε στην Βαρκελώνη. Από το 1932 και την προτίμηση του Χοσέπ Σαμιτιέρ Βιλάτα να αφήσει την Βαρκελώνη για λογαριασμό της Ρεάλ Μαδρίτης. Από τις αρχές του εμφυλίου πολέμου της Ισπανίας, όταν η Ρεάλ Μαδρίτης ζήτησε να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα Καταλωνίας που επρόκειτο να διεξαχθεί, αλλά ενώ όλες οι υπόλοιπες ομάδες συμφώνησαν, η Μπαρτσελόνα αρνήθηκε προκαλώντας τρομερές αντιδράσεις ακόμη και στους δικούς της ποδοσφαιριστές που ήθελαν. Από τα μέσα της δεκαετίας του '40, όταν οι Καταλανοί έδειξαν τα πρώτα δείγματα αθλητικής τρομοκρατίας στο γήπεδό τους, αφού προηγουμένως είχαν πέσει θύματα της επιθετικής, προκλητικής - στα όρια της προπαγάνδας - δημοσιογραφικής πένας του... Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, μέχρι και σήμερα, το "classico" της Ισπανίας προσελκύει το ενδιαφέρον εκατομμυρίων φίλων του ποδοσφαίρου απ' όλο τον πλανήτη.
Η πιο επιτυχημένη ομάδα όλων των εποχών σε επίπεδο συλλόγων δεν είναι άλλη από τη Ρεάλ Μαδρίτης των εννέα Κυπέλλων Πρωταθλητριών. Τα... μισά εκ των οποίων προσπαθούν αποκλειστικά και μόνο μέσω της προπαγάνδας τους να αμφισβητήσουν οι Καταλανοί, αναφέροντας ότι τα πρώτα πέντε συνεχόμενα που κατέκτησε η Ρεάλ, τα κατέκτησε ούσα ομάδα του δικτάτορα Φράνκο. Η εύκολη και αμάσητη δικαιολογία. Ωραία, τότε πως γίνεται και από το 1939 όταν και ανέβηκε ο "Χενεραλίσμο" στην εξουσία μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του '60 να είναι η Μπαρτσελόνα η πιο πετυχημένη ομάδα εντός των συνόρων; Τι έγινε αλήθεια τη δεκαετία του '60 όταν η Ρεάλ κατέκτησε οκτώ πρωταθλήματα; Η "μαδριτίτιδα" όπως χαρακτηρίστηκε η απόλυτη επικράτηση της Βασίλισσας εντός των συνόρων εκείνη τη δεκαετία ξεκίνησε με τον ημιτελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης την περίοδο 1959/60, όταν επικράτησε δύο φορές των Μπλαουγκράνα με 3-1, αποτελέσματα που στοίχισαν τη δουλειά στον τότε προπονητή της Μπαρτσελόνα Χελένιο Χερέρα. Αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα του κατήφορου που πήραν οι Καταλανοί.
Αυτό που κράτησε πίσω της Μπαρτσελόνα ήταν τα οικονομικά προβλήματα, που ανάγκασαν τη διοίκησή της να πουλήσει την έκταση στην οποία είχε το γήπεδό της, το "Λες Κορτς" και να χτίσει το "Νουέβο Κάμπο". Βέβαια για τους Καταλανούς και την προπαγάνδα τους έφταιγε μόνο το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο. Αυτός χάρη στον οποίο πήραν μια πολυπόθητη για αυτούς άδεια προκειμένου να χτίσουν το "Νουέβο Κάμπο" σε μια περιοχή που είχε χαρακτηριστεί δασική! Έπειτα από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες, η Μπαρτσελόνα πήρε την άδεια υπογεγραμμένη από τον ίδιο τον "Χενεραλίσμο", παρά τις αντιρρήσεις των τοπικών συμβουλίων και των υπουργών της τότε κυβέρνησης! Η Μπαρτσελόνα τίμησε κιόλας το 1974 τον δικτάτορα με το 75ο "χρυσό μετάλλιο" του συλλόγου!
Στην φωτογραφία ο Πρόεδρος της Μπαρτσελόνα Agustí Montal αποδίδει το χρυσό μετάλλιο του συλλόγου στο δικτάτορα.
(Βαρκελώνη, 27 Φεβρουαρίου του 1974)
(Βαρκελώνη, 27 Φεβρουαρίου του 1974)
Και φυσικά υπάρχει ο μύθος της υπόθεσης Ντι Στέφανο. Το καθεστώς του Φράνκο ουδέποτε έπαιξε ρόλο στην μεταγραφή του ποδοσφαιριστή στη Ρεάλ, αντίθετα μάλιστα, ήταν το φασιστικό καθεστώς εκείνο που επέτρεψε στον Ούγγρο Λαντισλάο Κουμπάλα να αγωνιστεί στην Μπαρτσελόνα και πάνω του να στηθεί μια αντικομουνιστική προπαγάνδα. Τον Κουμπάλα τον είχαν δει οι άνθρωποι της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα σε μια σειρά φιλικών αγώνων που έδωσε στην Ισπανία το καλοκαίρι του 1950 η ομάδα "Χουγκάρια" την οποία είχε ιδρύσει ο ίδιος με πρόσφυγες - ποδοσφαιριστές από την Ανατολική Ευρώπη. Η Ρεάλ του πρόσφερε πρώτη συμβόλαιο, ωστόσο ο ίδιος ήθελε να φέρει προπονητή τον πεθερό του Φερντινάντ Ντάουτσικ και εκεί οι διαπραγματεύσεις κόλλησαν.
Το κενό εκμεταλλεύτηκε ο τότε σκάουτερ της Μπαρτσελόνα Χοσέπ Σαμιτιέρ Βιλάτα (ο πρώτος "προδότης" στην ιστορία των δύο συλλόγων, καθώς άφησε τη Μπαρτσελόνα για λογαριασμό της Ρεάλ το 1932), ο οποίος χάρη στις διασυνδέσεις του με το καθεστώς του Φράνκο ολοκλήρωσε την μεταγραφή. Τόσο του Κουμπάλα, όσο και του... πεθερού του! Απόδειξη του πόσο χρησιμοποίησε τον Κουμπάλα το καθεστώς του Φράνκο, αποτελεί η κινηματογραφική ταινία "Τα Αστέρια αναζητούν Ειρήνη" (Los Ases buscan la paz, 1955), στην οποία πρωταγωνιστεί τόσο ο Ούγγρος ποδοσφαιριστής, όσο και ο Σαμιτιέρ!
(Los Ases buscan la paz, 1955)
Η προπαγάνδα έχει πάντοτε δύο όψεις. Αλλά στο ποδόσφαιρο η Ιστορία γράφεται στα γήπεδα και εκεί πρέπει να μείνει!!!
πηγή: www.contra.gr
