Καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε για την υποτιθεμένη δίωξη της ομάδας της Βαρκελώνης κατά την διάρκεια του δικτατορικού καθεστώτος, είτε με την ενίσχυση της Βασίλισσας είτε με την παρεμπόδιση της ομάδος της Καταλονίας εκ μέρους των αρχών. Το θέμα του Φράγκο βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη της λέσχης καθώς επίσης και στα μέσα που την υποστηρίζουν.
Ίσως για αυτό το λόγο, τον Οκτώβριο το 2003 τρεις χιλιάδες μέλη της ομάδος της Βαρκελώνης ζητήσανε από τη λέσχη να αποσύρει το χρυσό μετάλλιο που είχε απονείμει στο δικτάτορα. Έτσι ήρθε στο φως ένα ιστορικό γεγονός που λίγοι γνωρίζανε: Το Φεβρουάριο του 1974 η ομάδα της Βαρκελώνης απένειμε στο δικτάτορα το 75ο χρυσό μετάλλιο του συλλόγου «σε αυτόν δηλαδή που υποτίθεται ότι την εξεδίωκε».
Αυτό φυσικά δεν αποδεικνύει ότι δε διωχθήκανε. Κάποιος μπορεί να υποθέσει ότι αναγκαστήκανε να το δώσουνε ενώ κάποιος περισσότερο καχύποπτος θα μπορούσε να το συνδέσει με τον τίτλο που ακολούθησε εκείνη ακριβός τη χρονιά για την ομάδα της Βαρκελώνης (τον πρώτο μετά από 14 χρόνια) ή με τη χρηματοδότηση που δέχθηκε η ομάδα της Βαρκελώνης από το καθεστώς του δικτάτορα.
Την επομένη της 27ης Φεβρουαρίου του 1974, οι εφημερίδες δημοσιεύσανε τη φωτογραφία του Φράγκο με τον πρόεδρο της Μπαρτσελόνα. Στην ίδια φωτογραφία παραβρίσκεται και ο Pablo Porta (Πρόεδρος της Καταλανικής ομοσπονδίας) ενώ στην απονομή παρέστησαν δεκαεπτά ακόμη άτομα. Υπήρξαν δύο σημαντικές απουσίες από εκείνη τη βράβευση: σύμφωνα με τον τύπο της εποχής, έλειπαν ο Raimon Carrasco (του οποίου ο πατέρας σκοτώθηκε το 1938 από τις δυνάμεις του Φράνκο) και ο Ferran Arino (για λόγους συνειδήσεως).
Ο λόγος της επισκέψεως του Φράνκο στη Βαρκελώνη ήταν η 75η επέτειος της λέσχης. Κατά τη διάρκεια της ακρόασης, ο πρόεδρος της ομάδος ευχαρίστησε το δικτάτορα για την οικονομική ενίσχυση που έλαβε από την εθνική αντιπροσωπεία για την κατασκευή των αθλητικών εγκαταστάσεων.
Μετά το αρχικό σοκ από την αναβίωση όλου αυτού του συμβάντος το διοικητικό συμβούλιο συνεδρίασε για να αποφασίσει σχετικά με το θέμα. (σ.σ. την απόσυρση του χρυσού μεταλλίου). Η παραχώρηση του μεταλλίου ήταν "προϊόν εξαναγκασμού", για μας δεν υφίσταται έτσι δεν υπάρχει λόγος να το αποσύρουμε, ήταν η επίσημη θέση όπως ανακοινώθηκε δια στόματος του σημερινού πρόεδρου του συλλόγου Joan Laporta που συνεδρίασε για να αποφασίσει σχετικά με το θέμα.
Αυτό που πρέπει με ψυχραιμία και νηφαλιότητα είναι να αναλογιστούμε αν αυτό οφείλεται στον εξαναγκασμό και στο φόβο που το καθεστώς επέβαλε (όπως ισχυριστήκαν αργότερα) ή αν ήταν προϊών σκοπιμότητας!!! Ας μην ξεχνάμε ότι το γεγονός έλαβε χώρα το Φεβρουάριο του 1974, λίγο πριν το θάνατο του 82χρονου τότε δικτάτορα (1892-1975) και την πτώση του καθεστώτος, με τον ίδιο άρρωστο και εμφανώς αδύναμο.
Επιπλέον, ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό, το ποδόσφαιρο και τα χρήματα !!! Όλα αυτά συνέβησαν δέκα μόλις ημέρες μετά την ιστορική νίκη της ομάδος της Βαρκελώνης στις 17 Φεβρουαρίου του 1974 με (0-5) μέσα στην έδρα της Βασίλισσας. Και μόλις λίγους μήνες μετά από την οικονομική ενίσχυση (δάνειο) της ομάδος από την Τράπεζα της Καταλωνίας.
Ο τύπος της Βαρκελώνης προσπάθησε κατ' επανάληψη να καθησυχάσει τον κόσμο ότι αυτό ήταν το μόνο μετάλλιο που δέχθηκε ο δικτάτορας και μάλιστα κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Η αλήθεια όμως είναι ότι και στις 13 Οκτωβρίου του 1971 οι διευθυντές της ομάδας της Καταλονίας με επικεφαλής τον πρόεδρο τους, επεσκέφθησαν το δικτάτορα για να τον ευχαριστήσουν και να τον τιμήσουν για την επιχορήγηση που το υπουργείο αθλητισμού χορήγησε στη λέσχη τους. Τίποτα λιγότερο από 43 εκατομμύριο πεσέτες, για την κατασκευή των Palau Blaugrana (21) και Palau de Gel (22).
Οι προθέσεις δεν είναι κάτι, που εμείς, μετά από τόσα χρόνια και μάλιστα από μια ξένη χώρα μπορούμε να τις γνωρίζουμε. Εμείς το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να παραθέσουμε τα γεγονότα έτσι ακριβώς όπως συνέβησαν και έτσι ακριβώς όπως τα κατέγραψε ο τύπος (αυτό θα πει ιστορία) και να αφήσουμε τον καθένα να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
πηγές: 1 2 3 4 5
Ίσως για αυτό το λόγο, τον Οκτώβριο το 2003 τρεις χιλιάδες μέλη της ομάδος της Βαρκελώνης ζητήσανε από τη λέσχη να αποσύρει το χρυσό μετάλλιο που είχε απονείμει στο δικτάτορα. Έτσι ήρθε στο φως ένα ιστορικό γεγονός που λίγοι γνωρίζανε: Το Φεβρουάριο του 1974 η ομάδα της Βαρκελώνης απένειμε στο δικτάτορα το 75ο χρυσό μετάλλιο του συλλόγου «σε αυτόν δηλαδή που υποτίθεται ότι την εξεδίωκε».
Αυτό φυσικά δεν αποδεικνύει ότι δε διωχθήκανε. Κάποιος μπορεί να υποθέσει ότι αναγκαστήκανε να το δώσουνε ενώ κάποιος περισσότερο καχύποπτος θα μπορούσε να το συνδέσει με τον τίτλο που ακολούθησε εκείνη ακριβός τη χρονιά για την ομάδα της Βαρκελώνης (τον πρώτο μετά από 14 χρόνια) ή με τη χρηματοδότηση που δέχθηκε η ομάδα της Βαρκελώνης από το καθεστώς του δικτάτορα.
Στη φωτογραφία ο Πρόεδρος της Μπαρτσελόνα Agustí Montal αποδίδει το χρυσό μετάλλιο του συλλόγου στο δικτάτορα.
(Βαρκελώνη, 27 Φεβρουαρίου του 1974)
Δεν είναι εκπληκτικό!!! από τη μια η θέα του μεταλλίου και από την άλλη η καραμέλα της ομάδος που αντιστάθηκε στο καθεστώς, δεν είναι λίγο οξύμωρο κύριοι!!!(Βαρκελώνη, 27 Φεβρουαρίου του 1974)
Την επομένη της 27ης Φεβρουαρίου του 1974, οι εφημερίδες δημοσιεύσανε τη φωτογραφία του Φράγκο με τον πρόεδρο της Μπαρτσελόνα. Στην ίδια φωτογραφία παραβρίσκεται και ο Pablo Porta (Πρόεδρος της Καταλανικής ομοσπονδίας) ενώ στην απονομή παρέστησαν δεκαεπτά ακόμη άτομα. Υπήρξαν δύο σημαντικές απουσίες από εκείνη τη βράβευση: σύμφωνα με τον τύπο της εποχής, έλειπαν ο Raimon Carrasco (του οποίου ο πατέρας σκοτώθηκε το 1938 από τις δυνάμεις του Φράνκο) και ο Ferran Arino (για λόγους συνειδήσεως).
Ο λόγος της επισκέψεως του Φράνκο στη Βαρκελώνη ήταν η 75η επέτειος της λέσχης. Κατά τη διάρκεια της ακρόασης, ο πρόεδρος της ομάδος ευχαρίστησε το δικτάτορα για την οικονομική ενίσχυση που έλαβε από την εθνική αντιπροσωπεία για την κατασκευή των αθλητικών εγκαταστάσεων.
Μετά το αρχικό σοκ από την αναβίωση όλου αυτού του συμβάντος το διοικητικό συμβούλιο συνεδρίασε για να αποφασίσει σχετικά με το θέμα. (σ.σ. την απόσυρση του χρυσού μεταλλίου). Η παραχώρηση του μεταλλίου ήταν "προϊόν εξαναγκασμού", για μας δεν υφίσταται έτσι δεν υπάρχει λόγος να το αποσύρουμε, ήταν η επίσημη θέση όπως ανακοινώθηκε δια στόματος του σημερινού πρόεδρου του συλλόγου Joan Laporta που συνεδρίασε για να αποφασίσει σχετικά με το θέμα.
Αυτό που πρέπει με ψυχραιμία και νηφαλιότητα είναι να αναλογιστούμε αν αυτό οφείλεται στον εξαναγκασμό και στο φόβο που το καθεστώς επέβαλε (όπως ισχυριστήκαν αργότερα) ή αν ήταν προϊών σκοπιμότητας!!! Ας μην ξεχνάμε ότι το γεγονός έλαβε χώρα το Φεβρουάριο του 1974, λίγο πριν το θάνατο του 82χρονου τότε δικτάτορα (1892-1975) και την πτώση του καθεστώτος, με τον ίδιο άρρωστο και εμφανώς αδύναμο.
Επιπλέον, ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό, το ποδόσφαιρο και τα χρήματα !!! Όλα αυτά συνέβησαν δέκα μόλις ημέρες μετά την ιστορική νίκη της ομάδος της Βαρκελώνης στις 17 Φεβρουαρίου του 1974 με (0-5) μέσα στην έδρα της Βασίλισσας. Και μόλις λίγους μήνες μετά από την οικονομική ενίσχυση (δάνειο) της ομάδος από την Τράπεζα της Καταλωνίας.
Ο τύπος της Βαρκελώνης προσπάθησε κατ' επανάληψη να καθησυχάσει τον κόσμο ότι αυτό ήταν το μόνο μετάλλιο που δέχθηκε ο δικτάτορας και μάλιστα κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Η αλήθεια όμως είναι ότι και στις 13 Οκτωβρίου του 1971 οι διευθυντές της ομάδας της Καταλονίας με επικεφαλής τον πρόεδρο τους, επεσκέφθησαν το δικτάτορα για να τον ευχαριστήσουν και να τον τιμήσουν για την επιχορήγηση που το υπουργείο αθλητισμού χορήγησε στη λέσχη τους. Τίποτα λιγότερο από 43 εκατομμύριο πεσέτες, για την κατασκευή των Palau Blaugrana (21) και Palau de Gel (22).
Στη φωτογραφία ο Πρόεδρος της Μπαρτσελόνα Agustí Montal παραδίδει το αναμνηστικό χρυσό μετάλλιο του συλλόγου στο δικτάτορα.
(Μαδρίτη, 13 Οκτωβρίου του 1971)
(Μαδρίτη, 13 Οκτωβρίου του 1971)
Οι προθέσεις δεν είναι κάτι, που εμείς, μετά από τόσα χρόνια και μάλιστα από μια ξένη χώρα μπορούμε να τις γνωρίζουμε. Εμείς το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να παραθέσουμε τα γεγονότα έτσι ακριβώς όπως συνέβησαν και έτσι ακριβώς όπως τα κατέγραψε ο τύπος (αυτό θα πει ιστορία) και να αφήσουμε τον καθένα να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
πηγές: 1 2 3 4 5
